Sanne zit tegenover me aan tafel, een lichte blos op haar wangen terwijl ze grinnikend vertelt over een routine die bij haar en haar vriend inmiddels bijna heilig is geworden. “Het klinkt misschien gek,” begint ze, “maar mijn vriend en ik geven elkaar wekelijks een zuigzoen. Gewoon zodat iedereen kan zien dat we bezet zijn. Het is ons ding, weet je wel? Een soort van statement.”
Ze lacht terwijl ze haar haar opzij veegt en een vaag rood plekje in haar nek laat zien. “Deze is van gisteren,” zegt ze met een klein beetje trots. Het klinkt bijna alsof het een trofee is.
“Het begon eigenlijk als een grap, maar nu is het gewoon onderdeel van onze routine. We doen het meestal op zondagavond, als een soort afsluiting van het weekend.”
Ik vraag haar waar het idee vandaan kwam. Sanne denkt even na voordat ze antwoordt. “Ik denk dat het begon uit een soort onzekerheid, of nou ja, een soort van bevestiging naar elkaar toe. Mijn vriend had in het begin van onze relatie nogal wat jaloerse trekjes, en ik vond het ergens wel schattig dat hij wilde dat iedereen wist dat ik van hem was.
Toen heeft hij een keer een zuigzoen achtergelaten, en ik merkte dat ik het eigenlijk best leuk vond. Het voelde als een klein geheimpje tussen ons, iets dat we allebei wisten en wat anderen misschien zou opvallen.”
Maar inmiddels, zegt Sanne, gaat het niet meer om jaloezie of onzekerheid. “Het is meer een grappig ritueel geworden. We doen het allebei met een knipoog, een soort traditie die ons bindt. Soms is het zelfs een soort wedstrijd wie de grootste of opvallendste kan maken. We lachen er echt om.”
Niet iedereen begrijpt het. “Mijn vriendinnen plagen me er altijd mee,” zegt ze met een grijns. “‘Daar ga je weer, Sanne, met je liefdesstempel.’ Maar het is allemaal goed bedoeld. Ze vinden het vooral grappig dat ik er zo open over ben.
En mijn moeder… tja, die trok laatst wel haar wenkbrauwen op toen ze het zag. Ze zei: ‘Moeten jullie dat nou echt doen? Jullie zijn toch geen tieners meer?’ Maar ik vind dat het niet uitmaakt hoe oud je bent. Als iets je gelukkig maakt, waarom zou je het dan niet doen?”
Haar vriend, Jasper, is net zo enthousiast over hun wekelijkse ritueel. “Hij maakt er een sport van,” zegt Sanne lachend. “Hij is altijd degene die voorstelt waar de zuigzoen deze keer moet komen.
Soms zegt hij: ‘Zullen we het deze keer eens midden op je nek doen, zodat het echt goed opvalt?’ En ik lach dan gewoon mee. Het is zo’n klein ding, maar het geeft ons een band. Iets wat alleen wij samen doen.”
Toch is er ook wel eens kritiek. “Op mijn werk vroeg een collega me of alles wel goed ging tussen Jasper en mij. Ze dacht dat het misschien een teken was van een ongezonde relatie, alsof hij me wilde claimen of zo.
Dat vond ik wel lastig, want dat is echt niet het geval. Jasper en ik hebben juist een heel open en respectvolle relatie. Dit is gewoon iets wat we allebei leuk vinden.”
Ik vraag haar of ze denkt dat het ooit zal stoppen. Sanne haalt haar schouders op. “Wie weet? Misschien groeien we er ooit uit. Maar voor nu voelt het als ons ding. Het herinnert me eraan hoe gek we op elkaar zijn.
En eerlijk, ik vind het ergens ook wel spannend. Het idee dat mensen het zien en misschien denken: ‘Wow, die twee hebben echt een sterke band.'”
Ze pauzeert even en kijkt naar buiten, waar de zon langzaam ondergaat.
“Weet je,” zegt ze, “in een wereld waar zoveel relaties uit elkaar vallen en waar mensen vaak hun liefde niet meer laten zien, vind ik het eigenlijk wel mooi dat we op onze eigen manier laten zien hoe belangrijk we voor elkaar zijn. Zelfs al is het maar een simpele zuigzoen.”
Sanne eindigt het gesprek met een glimlach en een knipoog. “Dus ja, misschien denken sommige mensen dat het kinderachtig is, maar voor mij is het gewoon liefde. En als ik er een beetje gek of overdreven uitzie met een rode plek in mijn nek?
Nou ja, dan heb ik daar eerlijk gezegd geen moeite mee. Het hoort bij ons verhaal.”
