Wat gebeurt er nadat we sterven? Het is een vraag die de mensheid al eeuwenlang bezighoudt. De meesten van ons zullen het antwoord nooit echt weten — tot dat ene moment komt.
Maar er zijn mensen die beweren dat ze een glimp hebben opgevangen van wat er daarna komt. Eén van hen is Deborah Prum, een vrouw die naar eigen zeggen twee keer in het hiernamaals is geweest. Haar bijzondere ervaringen hebben haar kijk op het leven — en de dood — voorgoed veranderd.
Een ontmoeting met de dood
Deborah sprak in een uitgebreid interview met het platform LadBible over de twee momenten waarop ze haar leven bijna verloor.
De eerste keer gebeurde dat vlak na de geboorte van haar zoon, de tweede keer na een ernstig auto-ongeluk samen met haar man.
Beide momenten brachten haar op de rand van de dood. Ze verloor haar bewustzijn, maar wat er in die paar minuten gebeurde, heeft diepe indruk op haar gemaakt.
Volgens Deborah voelde ze zich letterlijk los van haar lichaam — alsof ze niet langer onderdeel was van de fysieke wereld.
Een vreemde, maar vredige wereld
Wat ze vervolgens beschrijft, klinkt haast onwerkelijk. Deborah vertelt dat ze plotseling in een soort andere dimensie terechtkwam. Niet donker of angstaanjagend, maar juist warm en vredig.
“Het was alsof ik in een vat met gele pudding was gevallen,” vertelde ze. “Dat klinkt vreemd, maar het voelde niet eng. Alles om me heen was geel en zacht, alsof het licht zelf me vasthield.”
Ze omschreef het als een plek zonder grenzen, zonder tijd of lichaam. Ze voelde geen pijn, geen stress, geen angst — alleen rust. “Ik voelde me meer thuis dan ooit,” zei ze over dat moment. “Alsof ik eindelijk was waar ik hoorde te zijn.”
Het gevoel van tijdloosheid
Wat Deborah vooral bijbleef, was het gevoel dat de tijd daar niet bestond. Ze wist niet of ze daar een paar seconden was of duizenden jaren.
Alles voelde oneindig stil en vredig. In die stilte hoorde ze op een gegeven moment iets bekends: de stem van haar man.
Die stem trok haar terug naar de realiteit. Ze werd wakker en ontdekte dat ze drie tot vier minuten buiten bewustzijn was geweest. Haar man had haar vastgehouden en geprobeerd haar bij te brengen.
Toch voelde ze op dat moment iets wat ze moeilijk kon uitleggen — een gevoel van schuld omdat ze eigenlijk niet terug wilde.
“Ik wilde daar blijven,” zei ze. “Het was zo vredig dat het terugkeren naar de wereld zwaar voelde.”
De tweede ervaring: opnieuw aan de rand van de dood
Jaren later gebeurde het opnieuw. Dit keer na een ernstig auto-ongeluk. Deborah en haar man raakten van de weg en de auto sloeg over de kop.
Terwijl ze daar lag, voelde ze haar lichaam verdwijnen — precies zoals bij haar eerste ervaring.
Ook nu zag ze weer het bekende gele licht. Alleen voelde het deze keer nog intenser, alsof het haar omarmde.
Er was geen gevoel van paniek, geen besef van gevaar. Alles was kalm. Toen ze later in het ziekenhuis wakker werd, wist ze meteen wat er was gebeurd: ze had opnieuw de grens tussen leven en dood overschreden.
Geen angst meer voor de dood
Sinds deze ervaringen is Deborah niet langer bang om te sterven. Ze vertelt dat haar grootste angst vroeger was om alleen te sterven of in de steek gelaten te worden.
Maar door wat ze gezien heeft, is die angst verdwenen. “Ik weet nu dat er iets is. Het voelt niet als een einde, maar als een overgang.”
Ze beschrijft het hiernamaals niet als een traditionele hemel of hel, maar als een toestand van puur bewustzijn en vrede.
Volgens haar is het iets wat moeilijk in woorden te vangen is, omdat het losstaat van wat we als mensen gewend zijn te voelen of begrijpen.
Een universeel fenomeen
Bijna-doodervaringen zoals die van Deborah worden al decennialang onderzocht.
Artsen en wetenschappers over de hele wereld hebben talloze verhalen verzameld van mensen die hetzelfde soort ervaringen beschrijven: een fel licht, een gevoel van loskomen van het lichaam, en een intense rust of liefde.
Hoewel er verschillende verklaringen bestaan — van zuurstoftekort in de hersenen tot spirituele theorieën — blijft het onderwerp omgeven door mysterie.
Wat opvallend is, is dat mensen uit totaal verschillende culturen vaak vergelijkbare dingen ervaren.
Sommigen zien overleden familieleden, anderen horen muziek of stemmen, of beschrijven een “tunnel van licht” die hen naar een andere wereld lijkt te trekken. En bijna iedereen zegt na terugkomst hetzelfde: de angst voor de dood verdwijnt.
Deborah’s boodschap aan anderen
Deborah deelt haar verhaal niet om aandacht te krijgen, maar om anderen gerust te stellen. Ze wil laten zien dat de dood niet iets is om bang voor te zijn. “Ik geloof dat wat ik heb meegemaakt echt was,” zegt ze. “En zelfs als het alleen in mijn hoofd zat, dan nog is het iets moois. Want het heeft me mijn angst ontnomen.”
Sinds haar tweede ervaring leeft ze bewuster. Ze hecht minder waarde aan materiële dingen en richt zich meer op rust, verbinding en dankbaarheid. “Ik besef nu hoe tijdelijk alles is. Wat overblijft, is liefde en energie. Dat is wat ik daar voelde.”
Wat kunnen we hiervan leren?
Verhalen als die van Deborah roepen veel vragen op, maar geven ook hoop. Misschien is de dood niet iets wat we moeten vrezen, maar een stap in een groter proces dat we simpelweg nog niet begrijpen.
Haar beschrijving van het hiernamaals is niet gevuld met engelen of poorten, maar met warmte en stilte. Dat maakt haar ervaring des te intrigerender: het gaat niet over religie of symboliek, maar over een gevoel dat dieper ligt dan woorden kunnen uitdrukken.
Veel mensen die soortgelijke ervaringen hebben gehad, zeggen dat ze daarna anders naar het leven kijken. Ze worden milder, minder bang en meer gericht op wat écht telt. En dat lijkt ook bij Deborah het geval te zijn.
Een blik voorbij het leven
Hoewel niemand met zekerheid kan zeggen wat er na de dood gebeurt, geven verhalen als dat van Deborah een klein beetje troost. Ze laten zien dat sterven misschien niet iets is om te vrezen, maar iets dat hoort bij het grotere geheel van ons bestaan.
Of haar ervaring nu wetenschappelijk verklaarbaar is of niet, het effect op haar leven is duidelijk. Ze leeft rustiger, dankbaarder en met de overtuiging dat de dood niet het einde is, maar een nieuw begin.
Misschien is dat uiteindelijk de belangrijkste boodschap: dat er na de angst, pijn en onzekerheid iets ligt dat vredig is. En dat we, als dat moment komt, misschien niet bang hoeven te zijn.
