Dagmar, een zelfstandige en levenslustige vrouw van 45, kampt met een probleem dat haar steeds meer dwarszit.
“Mijn vriend zet mij altijd voor schut bij anderen,” zegt ze, met een vermoeide glimlach die verraadt hoe diep het probleem zit. “Het begint als een grap, maar het voelt alsof het steeds verder gaat. Het raakt me meer dan hij lijkt te beseffen.”
Ze vertelt hoe de opmerkingen meestal beginnen in gezelschap. “We zitten bijvoorbeeld bij vrienden aan tafel, en ineens zegt hij iets als: ‘Dagmar weet ook nooit hoe ze het gaspedaal moet vinden, we moeten altijd te laat komen door haar.’
Mensen lachen, en ik lach dan ook maar mee, maar van binnen voelt het niet goed. Ik heb echt geen zin meer in die avonden.”
Het probleem is volgens Dagmar niet dat haar vriend altijd gemeen probeert te zijn, maar dat hij niet lijkt te begrijpen hoe kwetsend zijn zogenaamde grappen zijn. “Hij denkt dat het humor is, maar het is vaak gewoon gênant.
Laatst zaten we bij een verjaardag en toen maakte hij een opmerking over hoe ik zogenaamd niets snap van financiën. Dat doet hij vaker, en ik merk dat mensen dan een beetje ongemakkelijk lachen. Maar ik sta daar met een rood hoofd.”
Dagmar heeft geprobeerd om er met hem over te praten. “Ik heb hem verteld dat het me echt raakt, dat het voelt alsof hij respect voor me mist. Dan zegt hij: ‘Je moet niet zo gevoelig doen, iedereen weet toch dat ik van je houd?’ Maar daar koop ik niets voor. Het blijft een patroon dat steeds terugkomt.”
Hoewel ze nog veel van haar vriend houdt, voelt Dagmar dat deze situatie haar relatie zwaar belast. “Je kunt niet eindeloos blijven doen alsof het je niet raakt. Het voelt alsof hij me soms naar beneden haalt om zichzelf beter te voelen. Ik weet niet eens zeker of hij dat doorheeft, maar het maakt het niet minder pijnlijk.”
Het probleem lijkt vooral op te spelen wanneer er anderen bij zijn. “Als we alleen zijn, is hij echt lief en zorgzaam. Hij is helemaal niet iemand die mij slecht behandelt. Maar zodra er een publiek is, verandert hij. Het lijkt wel alsof hij zich dan wil bewijzen. Voor wie? Geen idee.”
Dagmar merkt dat haar zelfvertrouwen door het gedrag van haar vriend steeds verder achteruitgaat. “Ik vraag me soms af: wat ziet hij eigenlijk in mij? Als je continu de boodschap krijgt dat je niet goed genoeg bent, ga je dat bijna geloven. Dat is niet gezond, en ik weet dat ik dit niet moet accepteren. Maar wat moet ik dan doen?”
Ze herinnert zich een moment tijdens een etentje met collega’s, waar hij ook bij was. “Hij zei toen iets over mijn kookkunsten, dat ik zogenaamd nog geen ei kan bakken. Iedereen lachte, maar ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Het deed zo’n pijn omdat ik juist veel moeite had gedaan om een goede indruk te maken.”
Dagmar staat nu op een kruispunt. Ze weet dat ze het niet langer kan wegstoppen, maar een oplossing lijkt nog ver weg. “Ik hou van hem, dat staat buiten kijf. Maar als dit niet verandert, weet ik niet of ik dit nog jaren volhoud. Een relatie hoort veilig te voelen, niet als een arena waar je steeds maar weer moet incasseren.”
Ze overweegt om hulp te zoeken. “Misschien moeten we in relatietherapie. Niet omdat ik denk dat onze relatie gedoemd is, maar omdat ik wil dat hij begrijpt hoe ik me voel. Ik wil dat hij ziet wat hij met me doet, zonder dat ik hem constant hoef uit te leggen waarom het niet oké is.”
Toch blijft de twijfel knagen. “Wat als hij niet wil veranderen? Of als hij blijft vinden dat ik me aanstel? Dat zou een harde klap zijn. Maar ik weet ook dat ik mezelf niet steeds kleiner moet maken om hem comfortabel te houden. Ik wil mezelf niet verliezen.”
Dagmar hoopt dat haar verhaal anderen kan helpen die in een soortgelijke situatie zitten. “Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt.
Het lijkt misschien klein, maar woorden kunnen een grote impact hebben. Als je partner je steeds maar naar beneden haalt, zelfs in grapjes, kan dat veel kapotmaken. Laat niemand je wijs maken dat je dat maar moet pikken.”
Terwijl ze deze gevoelens deelt, lijkt er een sprankje hoop door te breken. “Ik wil geloven dat hij het goed kan maken, dat we dit samen kunnen oplossen. Maar het moet van twee kanten komen. Hij moet inzien wat hij doet, anders kan ik hier niet mee doorgaan.”
