Saskia, 32 jaar, wist niet wat haar overkwam toen haar ouders erachter kwamen dat ze de erfenis van haar oma gebruikte om haar wereldreis te financieren. “Mijn ouders waren woest,” zegt ze met een vermoeide glimlach.
“Ze vonden het onverantwoord en respectloos. Maar voor mij was het juist een manier om het leven te vieren, zoals oma dat altijd deed.”
Het begon allemaal een paar maanden na het overlijden van haar oma. Saskia had een bijzondere band met haar, een vrouw die ze beschrijft als avontuurlijk en vol levenslust. “Oma zei altijd dat je je dromen moest volgen en moest genieten van het leven. Ze was iemand die nooit bang was om iets nieuws te proberen.”
Toen Saskia hoorde dat ze een deel van oma’s erfenis zou krijgen, voelde het als een kans om iets te doen wat ze al jaren wilde: een wereldreis maken.
Ze praatte er met een paar vrienden over, maakte een lijst met landen die ze wilde bezoeken en begon met plannen. Maar toen ze haar ouders vertelde over haar idee, ging het mis.
“Ze waren meteen boos. Mijn vader zei: ‘Dit geld is bedoeld om je toekomst op te bouwen, niet om het zomaar uit te geven aan reizen.’ Mijn moeder zei dat oma teleurgesteld zou zijn. Dat deed pijn, want ik voelde juist dat oma het zou begrijpen.”
De woorden van haar ouders bleven door Saskia’s hoofd spoken, maar ze kon haar droom niet loslaten. “Ik begreep wel waar ze vandaan kwamen,” geeft ze toe.
“Maar ik voelde ook dat dit iets was wat ik moest doen. Ik werk al sinds mijn achttiende, ik huur een appartement en ik leef best verantwoord. Dit voelde als een unieke kans om iets voor mezelf te doen.”
Uiteindelijk hakte ze de knoop door. Ze boekte haar tickets en begon haar reis in Zuidoost-Azië. “Ik voelde me schuldig toen ik in het vliegtuig zat,” zegt ze eerlijk. “Maar dat verdween toen ik aankwam en alles zag wat de wereld te bieden heeft. Het was alsof ik eindelijk echt leefde.”
Saskia bezocht tempels in Thailand, at streetfood in Vietnam, en maakte vrienden in Australië. “Ik voelde me zo vrij. Ik wist dat oma trots op me zou zijn.”
Toch bleef de spanning met haar ouders bestaan. “Ze stuurden me berichten waarin ze vroegen hoe ik dit kon doen, of ik er geen spijt van zou krijgen. Mijn vader zei zelfs: ‘Wat doe je als je straks blut bent?'”
Saskia probeerde uit te leggen waarom dit voor haar belangrijk was, maar het leek niet door te dringen. “Ik snapte hun zorgen, maar ik wilde niet dat die zorgen mijn leven gingen bepalen.”
De reis veranderde Saskia op manieren die ze niet had verwacht. “Ik leerde zoveel over mezelf en de wereld,” zegt ze. “Ik besefte dat geld belangrijk is, maar dat ervaringen en herinneringen nog veel waardevoller zijn. Het gaf me een nieuw perspectief op wat ik echt wil in het leven.”
Toen ze terugkwam, besloot ze haar ouders op te zoeken om het uit te praten. “Ik vertelde ze wat ik had meegemaakt, hoe het me heeft gevormd. Maar ik merkte dat ze het nog steeds moeilijk vonden.”
Haar moeder zei: “We hadden gehoopt dat je het geld zou sparen voor een huis of je toekomst.” Saskia begreep dat, maar legde uit dat haar keuze juist ook over haar toekomst ging.
“Ik zei: ‘Dit was niet zomaar een reis, dit was een investering in mezelf. Ik ben sterker, wijzer en gelukkiger teruggekomen.’ Dat leek hen wel te raken, maar het blijft een gevoelig onderwerp.”
Saskia weet dat niet iedereen haar keuze zal begrijpen, maar ze staat er nog steeds volledig achter. “Ik heb geen spijt,” zegt ze vastberaden. “Oma leefde met dezelfde filosofie. Ze zou willen dat ik het meeste uit het leven haal, en dat is precies wat ik heb gedaan.”
Toch hoopt ze dat de relatie met haar ouders weer volledig herstelt. “Ik wil dat ze zien dat ik niet zomaar geld heb uitgegeven, maar dat ik iets waardevols heb gecreëerd. Iets wat ik de rest van mijn leven bij me draag.”
Voor Saskia is het duidelijk: het leven is te kort om alleen maar te sparen en wachten. “Geld komt en gaat, maar herinneringen blijven,” zegt ze met een glimlach. “En als er één ding is dat ik van oma heb geleerd, is het dat je soms gewoon moet springen, zelfs als anderen dat niet begrijpen.”
