Wendy, 47 jaar, kijkt met gefronste wenkbrauwen naar haar tuin. Of beter gezegd, naar haar schutting. Wat ooit een strakke houten afscheiding was tussen haar tuin en die van haar buurman, is nu veranderd in een groene muur van klimop.
“Ik snap dat mensen van planten houden,” zegt Wendy, terwijl ze met haar hand langs de dichtbegroeide schutting strijkt. “Maar dit gaat echt te ver. Het is mijn schutting, en hij laat die klimop er gewoon helemaal overheen groeien.”
Het probleem begon een paar jaar geleden, toen haar buurman begon met het planten van klimop langs zijn kant van de schutting. Wendy vond het toen nog niet zo’n groot probleem. “In het begin zag het er zelfs wel leuk uit,” geeft ze toe.
“Maar nu? Het groeit alle kanten op. Het zit helemaal vast aan mijn kant van de schutting, en als ik het zelf probeer te snoeien, lijkt het alleen maar sneller terug te komen.”
Ze heeft haar buurman inmiddels meerdere keren aangesproken op het probleem. “Ik dacht: ik ga het netjes doen. Gewoon even aanbellen en vragen of hij zijn klimop een beetje in toom wil houden.
Maar toen begon hij meteen over de natuur. Hij zei dat snoeien slecht is omdat je dan insecten doodt en de natuur verpest. Ik stond echt met mijn mond vol tanden.”
Wendy begrijpt best dat de natuur belangrijk is, maar ze voelt zich totaal niet gehoord. “Het is mijn schutting! Ik wil gewoon dat die planten niet aan mijn kant groeien. Maar hij blijft maar zeggen dat het goed is voor de bijen en andere beestjes. Alsof ik tegen de natuur ben, alleen omdat ik een beetje orde in mijn tuin wil.”
Het grootste probleem voor Wendy is dat ze niet weet wat ze nu moet doen. “Ik kan moeilijk elke paar weken alles zelf blijven snoeien. Het kost me tijd en energie, en bovendien is het toch zijn klimop? Waarom moet ik er dan voor opdraaien?”
Ze heeft al overwogen om een tuinexpert te vragen wat haar rechten zijn, maar dat voelt ook weer zo extreem. “Ik wil geen ruzie maken met mijn buurman, maar zo kan het ook niet langer.”
De situatie zorgt voor veel frustratie. “Het is niet alleen dat het er slordig uitziet. Het beschadigt ook mijn schutting. De wortels van die klimop vreten zich helemaal vast in het hout.
Straks moet ik een nieuwe schutting plaatsen, en wie gaat dat dan betalen? Ik denk niet dat mijn buurman daar zin in heeft.”
Wendy vertelt dat het probleem ook haar gemoedstoestand beïnvloedt. “Elke keer als ik mijn tuin in loop, word ik eraan herinnerd. Het voelt alsof ik geen controle meer heb over mijn eigen stukje grond. En dat is best frustrerend.
Ik wil gewoon een nette, rustige tuin waar ik kan ontspannen. Maar in plaats daarvan zit ik met dit gedoe.”
Ze heeft geprobeerd het gesprek nog een keer aan te gaan, maar dat liep uit op een teleurstelling. “Hij blijft maar herhalen dat het allemaal voor de natuur is. Maar wat is met mijn rechten? Ik wil geen vijandige burenrelatie, maar ik wil ook niet elke dag boos in mijn eigen tuin staan.”
Wendy overweegt nu om juridische stappen te ondernemen, maar dat voelt als een laatste redmiddel. “Ik wil geen gedoe, echt niet. Maar soms lijkt het alsof dat de enige manier is om gehoord te worden.
Ik begrijp dat hij goede bedoelingen heeft, maar hij lijkt niet te begrijpen wat dit met mij doet.”
Wat Wendy vooral hoopt, is dat er een middenweg te vinden is. “Misschien kunnen we een compromis sluiten. Bijvoorbeeld dat hij de klimop gewoon wat korter houdt, zodat het niet aan mijn kant groeit. Maar als hij dat blijft weigeren, weet ik echt niet wat ik moet doen.”
Voor Wendy is het probleem meer dan alleen een overwoekerde schutting. Het gaat om het gevoel van controle en respect in je eigen huis en tuin. “Ik wil niet moeilijk doen, maar ik wil wel dat mijn grenzen worden gerespecteerd. Letterlijk en figuurlijk.”
Of er een oplossing komt, weet Wendy nog niet. Maar één ding is zeker: ze laat het er niet zomaar bij zitten. “Ik wil mijn tuin terug,” zegt ze vastberaden. “En ik hoop dat mijn buurman dat ook begrijpt.”
