Els voelt zich overvallen. Nog geen uur geleden stond haar buurman, met een boos gezicht en armen over elkaar, voor de deur. “Die kerstlampjes van je, Els. Moet dat nou al? Het ziet er niet uit. Kun je niet wachten tot het bijna kerst is?”
Els wist even niet wat ze moest zeggen. Ze had gewoon zin om haar tuin op te fleuren in deze donkere dagen, maar blijkbaar was dat niet naar de smaak van haar buren.
De dag ervoor had Els haar kerstverlichting in de tuin opgehangen. Een paar vrolijke lichtsnoeren in de bomen, een rendier dat oplicht in de schemer, en een warme lichtkrans bij de voordeur. “Het is pas eind november,” gaf ze toe, “maar ik vind het gezellig. Met de dagen die zo vroeg donker worden, maakt het me blij.”
Ze had het niet verwacht dat haar persoonlijke keuze zo’n reactie zou oproepen. “Wat maakt het nou uit dat ik wat eerder begin? Het is mijn tuin.”
Toch voelde ze zich ongemakkelijk door de confrontatie. “De buurvrouw stond er ook bij,” vertelt Els. “Ze mompelde iets over ‘vreselijk lelijke verlichting’ en hoe het de sfeer in de straat verpest. Ik stond daar maar. Wat moest ik zeggen? Sorry dat ik van mijn eigen tuin iets gezelligs maak?”
Els voelde haar gezicht warm worden van ongemak, maar ook van irritatie. “Waarom bemoeien ze zich hier überhaupt mee?”
Het gesprek bleef hangen in haar hoofd. Els probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat ze niets fout had gedaan, maar de woorden van de buren bleven knagen.
“Is het echt zo erg? Misschien is het niet zo stijlvol als een strak verlichtingsplan, maar het is toch mijn keuze? En als zij het lelijk vinden, kijken ze toch gewoon de andere kant op?” Ze had het gevoel alsof ze zich moest verantwoorden voor iets waar ze blij van werd.
Voor Els is de kerstperiode altijd een speciaal moment geweest. “Ik kijk er elk jaar naar uit,” legt ze uit. “Ik hou van de sfeer, de gezelligheid, het gevoel van samenzijn. En dat begint voor mij niet pas op kerstavond. Voor mij begint het zodra het koud wordt en de dagen korter worden.”
Ze zucht diep. “Misschien vinden ze het overdreven, maar ik kijk ernaar uit. Wat is daar mis mee?”
Ze besloot met haar dochter te praten, die toevallig op bezoek was toen het voorval gebeurde. “Mam, trek je er niks van aan,” zei haar dochter resoluut. “Het is jouw huis, jouw tuin, en als jij van kerstlampjes houdt, dan hang je ze lekker op wanneer je wilt. Het is niet alsof je een feestje houdt met harde muziek midden in de nacht.”
Die woorden stelden Els enigszins gerust. “Ze heeft gelijk,” dacht ze. “Waarom moet ik me schuldig voelen voor iets wat niemand kwaad doet?”
Toch blijft de ontmoeting met haar buren door haar hoofd spoken. “Ze stonden echt boos op de stoep, alsof ik iets verschrikkelijks had gedaan,” zegt ze.
“Maar ik snap niet waarom het ze zo dwarszit. Het zijn maar lampjes. En het is niet alsof ik die dingen knipperend en luid piepend heb opgehangen. Het zijn gewoon warme, gezellige lichtjes.”
Els probeert de situatie van verschillende kanten te bekijken. “Misschien houden ze gewoon niet van kerst,” denkt ze hardop. “Of misschien zijn ze bang dat ik volgend jaar nóg eerder begin en de hele straat straks vol hangt met verlichting.”
Ze haalt haar schouders op. “Maar zelfs dan, wat doet het ertoe? Het zijn donkere dagen, letterlijk en figuurlijk. Laat iedereen toch doen wat hem of haar blij maakt.”
Ondertussen heeft Els besloten om de verlichting te laten hangen. “Ik ga niet toegeven aan hun kritiek,” zegt ze vastberaden. “Ik woon hier, en dit is hoe ik mijn huis wil versieren. Als zij dat lelijk vinden, so be it. Iedereen heeft zijn eigen smaak.”
Maar toch, elke keer dat ze haar tuin inloopt en de lampjes ziet branden, denkt ze even terug aan dat moment bij de voordeur. “Het voelt niet meer helemaal hetzelfde,” geeft ze toe. “Maar ik ga er niet mee stoppen. Want uiteindelijk gaat het erom wat mij blij maakt, niet wat mijn buren denken.”
Els heeft haar les geleerd. Ze weet dat je het niet iedereen naar de zin kunt maken, hoe graag je dat soms ook zou willen. “Ik hoop dat ze het op een gegeven moment loslaten,” zegt ze.
“Misschien vinden ze het volgend jaar zelfs gezellig. En als dat niet zo is? Dan moeten ze er maar aan wennen.”
