Erica en haar man dachten een geweldige oppas te hebben gevonden voor hun twee kinderen. “Ze was vriendelijk, had ervaring en leek echt een klik met de kids te hebben,” vertelt Erica.
Maar na een paar weken begon ze dingen op te merken die haar steeds meer een ongemakkelijk gevoel gaven. “In het begin wuifde ik het weg, maar op een gegeven moment kon ik het niet meer negeren.”
Het begon met kleine dingen. “Ik kwam een keer iets eerder thuis dan gepland en zag dat ze in onze woonkamer zat met een dekentje over zich heen, terwijl de kinderen boven sliepen. Op zich niets geks, maar het voelde toch vreemd, alsof ze zich te comfortabel voelde in ons huis.”
Een ongemakkelijk gevoel
Toch was dat nog niet het moment waarop Erica zich echt zorgen begon te maken. “Het werd pas raar toen ik ontdekte dat ze onze spullen begon te gebruiken op een manier die ik niet verwachtte. Ik kwam een keer beneden en zag dat ze in mijn badjas op de bank zat.
Toen ik haar ernaar vroeg, lachte ze en zei: ‘Oh, die hing daar zo lekker, ik dacht: waarom niet?’ Ik stond perplex. Maar omdat ze verder zo lief was voor de kinderen, besloot ik het los te laten.”
Maar de vreemde situaties stapelden zich op. “Een paar weken later kwam ik thuis en rook ik direct mijn parfum in de gang.
Ik dacht dat het misschien nog in de lucht hing omdat ik het zelf die ochtend had opgespoten, maar toen ik in de badkamer keek, stond het flesje verplaatst op de wastafel. Alsof iemand het net had gebruikt.”
Toch durfde Erica er nog steeds niets van te zeggen. “Je wilt niet meteen een groot probleem maken. Ze was altijd keurig op tijd, de kinderen vonden haar leuk en ze leek echt betrokken. Dus ik probeerde het van me af te zetten.”
De bizarre ontdekking
Maar toen gebeurde er iets waardoor Erica wist dat ze haar gevoel niet langer kon negeren. “Op een dag had ik een vrije middag en besloot ik even rustig thuis te werken. Onze oppas was er om de kinderen op te halen van school en met ze te spelen.
Maar ik was benieuwd wat ze eigenlijk deed als ik er niet was, dus ik besloot iets eerder naar beneden te gaan zonder mezelf aan te kondigen.”
Wat ze toen zag, liet haar versteld staan. “Ze zat op de bank, met haar voeten op onze salontafel, een kopje thee in mijn favoriete mok, en… ze had mijn pantoffels aan. Mijn pantoffels! Ik kon mijn ogen niet geloven.
Toen ik haar aankeek, leek ze niet eens te schrikken. Ze glimlachte en zei: ‘Oh, ik zag ze staan en vond ze zo lekker zacht!’”
Dat was het moment waarop Erica besefte dat dit niet normaal was. “Het was niet eens het feit dat ze mijn spullen gebruikte, maar de manier waarop ze deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof ze hier woonde!”
Grenzen vervagen
Erica begon zich steeds ongemakkelijker te voelen in haar eigen huis. “Het is gek, want ze deed verder niets verkeerd.
Ze zorgde goed voor de kinderen en was nooit onbeleefd. Maar er was iets aan de manier waarop ze zich in ons huis bewoog dat me niet lekker zat.”
Ze begon zich af te vragen of ze overdreef. “Mijn man vond het eerst een beetje overdreven. Hij zei: ‘Wat maakt het uit?
Ze zit gewoon graag comfortabel, en het is toch fijn dat ze zich hier thuis voelt?’ Maar voor mij voelde het niet als een oppas die zich een beetje op haar gemak voelde. Het voelde alsof onze grenzen langzaam werden overschreden, alsof ons huis niet meer helemaal van ons was.”
De confrontatie
Op een dag besloot Erica het toch bespreekbaar te maken. “Ik wilde niet meteen boos doen, maar ik vond wel dat ze moest weten dat het me niet lekker zat. Dus toen ze die avond weer mijn sloffen droeg, zei ik: ‘Hé, ik vind het prima dat je je hier thuis voelt, maar ik zou het fijn vinden als je gewoon je eigen spullen gebruikt.’”
Haar reactie verraste Erica compleet. “Ze keek me even verbaasd aan, maar toen begon ze te lachen. ‘Oh, sorry! Ik had niet door dat het een probleem was. Ik vind het hier zo gezellig, ik voel me bijna familie.’”
Dat was precies waar Erica zich zorgen over maakte. “Het klonk lief, maar het voelde ook alsof ze de grens tussen werk en privé niet meer zag.”
Hoe ver is te ver?
Na die confrontatie bleef de sfeer ongemakkelijk. “Ze bleef nog een paar weken, maar het voelde anders. Ik merkte dat ik steeds meer op haar lette, of ze nog steeds mijn spullen gebruikte, of ze zich anders gedroeg. Maar eigenlijk wilde ik helemaal niet zo met een oppas omgaan.”
Uiteindelijk besloot Erica dat het tijd was om afscheid te nemen. “Het voelde niet goed meer. Misschien was het voor andere mensen geen groot probleem, maar ik vond het belangrijk dat ik me in mijn eigen huis op mijn gemak voelde.”
Toen ze haar vertelde dat ze een andere oppas hadden gevonden, reageerde ze verrassend koel. “Ze zei alleen: ‘Oh, jammer, maar ik snap het wel.’ Dat vond ik nog het meest bizarre van alles. Alsof ze wist dat ze te ver was gegaan.”
Nu kijkt Erica er met gemengde gevoelens op terug. “Ik vraag me nog steeds af of ik overdreef, of dat mijn gevoel terecht was. Maar uiteindelijk moet je je gewoon prettig voelen in je eigen huis. En als dat niet meer zo is, dan is het tijd om in te grijpen.”
Wat denken jullie? Was Erica te streng, of had ze gelijk om de oppas te laten gaan?
