Frank heeft zijn zoon altijd willen ondersteunen, maar naarmate de jaren voorbijgingen, begon hij zich steeds meer zorgen te maken over de toekomst van zijn 27-jarige zoon, die nog steeds thuis woont. Het was nooit de bedoeling geweest dat hij zolang onder hun dak zou blijven, en zeker niet zonder enige bijdrage te leveren aan het huishouden.
“Hij is een goede jongen, daar gaat het niet om,” begint Frank, “maar hij lijkt niet te begrijpen dat er van hem verwacht wordt om verantwoordelijkheid te nemen. Hij doet net alsof hij nog steeds een tiener is, terwijl hij bijna dertig is.”
De frustraties zijn niet van de ene op de andere dag ontstaan. In het begin, toen zijn zoon net klaar was met zijn studie, vond Frank het volkomen logisch dat hij thuis zou blijven wonen. “De banenmarkt was moeilijk, en we wilden hem de kans geven om zichzelf op de rails te krijgen,” legt Frank uit.
Maar nu, jaren later, heeft zijn zoon nog steeds geen vast werk en lijkt hij geen haast te hebben om zijn situatie te veranderen. “Het is alsof hij niet ziet dat we ouder worden en dat wij niet altijd alles voor hem kunnen blijven doen.”
Frank en zijn vrouw hebben altijd hun best gedaan om een liefdevolle en ondersteunende omgeving te bieden. Ze zijn er voor hun kinderen geweest in moeilijke tijden, en dat is iets waar Frank trots op is. Maar er is een grens bereikt. “
Hij betaalt niets,” zegt Frank met een zucht. “We betalen nog steeds voor zijn eten, zijn telefoonrekening, zelfs zijn autoverzekering. En alsof dat niet genoeg is, verwacht hij dat we voor hem blijven koken, de was doen en zelfs afspraken voor hem maken.”
Het grootste probleem is niet eens het financiële aspect, maar de houding van zijn zoon. “Ik begrijp dat het niet makkelijk is voor jonge mensen tegenwoordig, maar het lijkt alsof hij helemaal geen inspanning wil leveren. Hij zoekt wel naar werk, maar het is allemaal halfslachtig.
En als we hem erop aanspreken, wordt hij defensief of zegt hij dat hij geen geluk heeft met sollicitaties.” Frank’s bezorgdheid groeit, vooral omdat hij ziet dat zijn zoon geen enkel plan lijkt te hebben om ooit op zichzelf te gaan staan.
“We hebben geprobeerd met hem te praten, hem subtiel duidelijk te maken dat het tijd is om meer verantwoordelijkheid te nemen,” vertelt Frank. “Maar hij lijkt het niet serieus te nemen. Hij denkt misschien dat we het wel oké vinden, omdat we er niet hard genoeg tegen optreden, maar dat is het probleem juist. We willen niet de harde ouder zijn die zijn kind op straat zet. We willen dat hij het zelf inziet, maar dat gebeurt maar niet.”
De situatie zorgt voor spanningen in huis. Frank’s vrouw probeert het vaak te relativeren, maar ook zij begint de druk te voelen. “Zij is zachter voor hem, ze wil hem niet het gevoel geven dat hij ongewenst is,” legt Frank uit. “Maar ik zie dat het haar ook frustreert. We worden er allebei moe van. Het voelt alsof we constant op eieren lopen, omdat we hem niet willen kwetsen, maar tegelijkertijd weten we dat er iets moet veranderen.”
Frank zou graag zien dat zijn zoon enige vorm van verantwoordelijkheid op zich neemt, al was het maar om een symbolisch bedrag bij te dragen aan het huishouden of te helpen met de boodschappen. Maar tot nu toe is daar nog weinig van terechtgekomen. “Hij lijkt niet te beseffen wat het betekent om volwassen te zijn,” zegt Frank. “Er is een verschil tussen je kind helpen en het volledig ontzien van enige verantwoordelijkheid. En we zitten nu op het punt waar het de verkeerde kant op gaat.”
De toekomst baart Frank zorgen. “Wat als er iets met ons gebeurt? Wat gaat hij dan doen? Hij heeft geen besparingen, geen werkervaring waar hij trots op kan zijn, en geen plan voor zichzelf. Het voelt alsof hij zijn leven laat passeren zonder actie te ondernemen, en dat is pijnlijk om te zien als ouder.”
Ondanks zijn frustraties houdt Frank van zijn zoon en wil hij het beste voor hem. “We willen hem niet het huis uit schoppen, dat is het laatste wat we willen. Maar er moet een verandering komen. Het is tijd dat hij inziet dat hij volwassen is en dat hij verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn eigen leven.”
Voor Frank is het niet makkelijk om toe te geven dat hij zich soms machteloos voelt in deze situatie. “Het is lastig,” zegt hij met een zucht. “Je wilt je kind beschermen, maar je wilt hem ook voorbereiden op het leven. We kunnen niet alles voor hem blijven regelen, hij moet zelf leren om op eigen benen te staan.”
