Elke avond hetzelfde tafereel. Jayden (34) rijdt zijn straat in, al hopend dat hij zijn elektrische auto kan opladen. En elke avond is het weer raak: de twee parkeerplekken met laadpalen zijn bezet. Niet door elektrische auto’s, maar door de benzineslurper van zijn buurman. “Ik kan hem wel wat aandoen,” verzucht hij terwijl hij zijn wagen verderop moet parkeren, zonder laadmogelijkheid.
Een frustrerend patroon
Het begon allemaal ruim een jaar geleden, toen de gemeente in Jaydens wijk twee openbare laadpalen installeerde. Een mooie stap richting verduurzaming, dacht hij toen.
Als early adopter van elektrisch rijden voelde hij zich een voorloper, iemand die bijdraagt aan een schonere wereld. Maar die euforie verdween snel toen hij doorhad dat zijn buurman er geen boodschap aan had.
“Het is niet alsof hij er af en toe staat, nee, het is élke dag,” vertelt Jayden geërgerd. “Alsof die plekken voor hem gereserveerd zijn. Terwijl hij een dikke diesel rijdt die de hele straat vergiftigt met zijn uitlaatgassen.”
Hij kan er niet bij dat iemand zo ongeïnteresseerd kan zijn in de regels. “Iedereen weet dat een laadpaalplek bedoeld is voor elektrische auto’s. Dit is gewoon asociaal.”
Praten helpt niet
Jayden heeft het er meerdere keren met zijn buurman over gehad, maar dat leek eerder olie op het vuur te gooien dan een oplossing te bieden.
“De eerste keer ben ik nog beleefd gebleven. Ik vroeg of hij wist dat die plekken bedoeld waren voor elektrische auto’s en of hij misschien ergens anders kon parkeren. Zijn reactie? ‘Ach joh, wat maakt dat nou uit? Ik sta hier toch maar een paar uurtjes?’”
Maar dat ‘paar uurtjes’ bleek structureel te zijn. Elke ochtend reed de buurman zijn auto naar zijn werk en elke avond parkeerde hij ‘m weer pontificaal op de laadplek.
En als Jayden hem er opnieuw op aansprak, werd het gesprek steeds vijandiger. “Hij begon zelfs te zeggen dat ik maar een eigen laadpaal op mijn oprit moest laten installeren als ik het zo’n probleem vond.”
Gemeente doet niets
Gefrustreerd klopte Jayden aan bij de gemeente. Hij dacht dat handhavers hier wel iets aan konden doen, maar de werkelijkheid was anders.
“Ik kreeg een standaard antwoord: ‘We zullen het monitoren, maar er is weinig dat we kunnen doen.’ Sorry, maar wat is dan het nut van die borden en die laadpalen?”
Volgens de regels is parkeren op een laadplek zonder elektrische auto in veel gemeenten niet eens officieel beboetbaar, tenzij er specifiek een verkeersbord bij staat dat aangeeft dat het verboden is.
“En zelfs als dat er staat, moet je hopen dat handhaving langskomt. Maar in mijn buurt zie je die gasten zelden.”
Elke dag zoeken naar stroom
Doordat de buurman consequent de laadplekken bezet houdt, moet Jayden steeds op zoek naar een alternatieve plek.
“Soms rijd ik wel twintig minuten rond op zoek naar een vrije paal. En als die dan ergens buiten de wijk is, moet ik óf lopend terug naar huis óf een taxi nemen.”
Dat laatste klinkt absurd, maar is realiteit. “Het is gewoon idioot dat ik extra kosten moet maken omdat iemand anders lak heeft aan de regels. Terwijl ik juist milieuvriendelijk probeer te rijden.”
En alsof dat nog niet genoeg is, raakt zijn vrouw er ook steeds meer door geïrriteerd. “Zij heeft er niks mee te maken, maar als ik ‘s avonds een half uur later thuis ben omdat ik mijn auto ergens anders moet laden, krijg ik dat ook nog eens te horen. Niet omdat ze boos is op mij, maar omdat het gewoon zo oneerlijk voelt.”
Andere buren ergeren zich ook
Jayden is niet de enige die zich stoort aan de situatie. Andere buurtbewoners, die óók een elektrische auto hebben, klagen net zo goed over de buurman.
“We hebben er zelfs een groepsapp over. Iedereen ergert zich kapot. Maar niemand durft echt iets te doen, omdat hij nogal agressief reageert als je hem aanspreekt.”
Sommigen hebben geprobeerd een klacht in te dienen, maar net als bij Jayden krijgen ze weinig gehoor.
“Een buurvrouw had de handhaving zelfs een keer laten komen. Die kwamen twee dagen later pas langs en toen stond de plek natuurlijk leeg. Ze zeiden dat ze er niets aan konden doen.”
Legaal, maar totaal asociaal
Het meest frustrerende? Technisch gezien doet de buurman niets illegaals. “Er staat geen officieel verbodsbord. Het is gewoon een kwestie van fatsoen. Maar ja, als iemand zich nergens iets van aantrekt, kun je dus niks beginnen.”
Jayden vraagt zich af of de gemeente wel echt bezig is met het stimuleren van elektrisch rijden.
“Als je zo’n laadinfrastructuur aanlegt, moet je er ook voor zorgen dat mensen er gebruik van kunnen maken. Wat heeft het voor zin als die plekken volstaan met auto’s die er niets te zoeken hebben?”
Hij vindt dat er strengere regels moeten komen en dat handhaving ook echt moet optreden. “Maak die boetes fors, net zoals bij foutparkeren op een invalidenplek. Dan denk je als benzinerijder wel twee keer na voordat je daar je auto neerzet.”
Wat nu?
Voorlopig lijkt er weinig te veranderen. Jayden blijft gefrustreerd en zoekt dagelijks naar een laadplek, terwijl zijn buurman zich nergens druk om maakt.
“Het voelt zo oneerlijk. Ik heb geld geïnvesteerd in een elektrische auto, probeer bewust om te gaan met het milieu, en word vervolgens gestraft omdat iemand anders zich asociaal gedraagt.”
Toch blijft hij hoop houden dat er ooit iets verandert. “Misschien komt er ooit een moment dat de gemeente wél streng optreedt. Of misschien krijgen we meer laadpalen, zodat dit probleem minder groot wordt.”
Maar tot die tijd blijft hij iedere avond hetzelfde doen: met een zucht door de straat rijden, turen naar de laadplekken en hopen dat hij voor één keer geluk heeft.
