Voormalig Feyenoord-verdediger en huidig assistent-trainer John de Wolf (62) staat bekend als een stoere en rechtvaardige Rotterdammer.
Maar achter dat robuuste imago schuilt een man die al lange tijd worstelt met verdriet.
In een nieuw interview en in zijn boek ‘Ma, ik ben het’ vertelt hij over de moeilijke beslissing om zijn moeder, die lijdt aan Alzheimer, niet meer te bezoeken.
Een ingrijpende keuze
John de Wolf heeft zijn moeder inmiddels al maanden niet meer gezien. De laatste keer was in december vorig jaar. Een bewuste keuze, vertelt hij, maar één die hem veel pijn doet. “Ik heb eigenlijk al afscheid genomen,” legt hij uit.
Zijn moeder woont in een verpleeghuis en herkent hem al geruime tijd niet meer.
Dat moment, waarop het besef kwam dat zijn eigen moeder niet meer wist wie hij was, brak iets in hem.
De oud-verdediger zegt dat hij jarenlang meerdere keren per week bij haar langsging. Ze hadden altijd een hechte band.
Maar de ziekte sloop langzaam binnen. Eerst kleine dingen: vergeten waar ze de sleutels had gelaten, een naam die niet meteen te binnen schoot.
Totdat het moment kwam dat ze verdwaalde in haar eigen buurt en niet meer wist waar ze was. Toen werd duidelijk dat het om meer ging dan ouderdomsvergeetachtigheid.
De onvermijdelijke diagnose: Alzheimer
Na verschillende onderzoeken kreeg zijn moeder de diagnose Alzheimer, een vorm van dementie die langzaam maar zeker de herinneringen wegneemt. Voor John was dat een harde klap. “Ik zag mijn moeder veranderen.
Ze vergat wie ik was, begon te vloeken – iets wat ze vroeger nooit deed. Dat was moeilijk om te zien,” vertelt hij.
In zijn boek beschrijft hij hoe machteloos hij zich voelde. Het ging niet alleen om het fysieke afscheid, maar vooral om het emotionele verlies van de persoon die ze ooit was.
“Ze is ziek, dus ik kan het wel plaatsen. Maar het niet-herkennen… dát is wat me kapotmaakt,” schrijft hij.
De strijd tussen verstand en gevoel
John zegt dat hij zichzelf vaak afvraagt of hij het goed doet. Want hoewel zijn beslissing om niet meer te gaan puur uit zelfbescherming voortkomt, merkt hij dat anderen daar soms een mening over hebben.
“Mensen zeggen: ‘je moet blijven gaan, ze is toch je moeder’. Maar ze weten niet wat het met je doet om elke keer te zien dat er geen enkele herkenning meer is,” legt hij uit.
Hij benadrukt dat iedereen anders omgaat met het proces van afscheid nemen van een ouder met dementie. “Ik zeg niet dat dit dé manier is. Er is geen goed of fout. Iedereen doet wat zijn gevoel hem ingeeft.
Voor mij voelde het op een gegeven moment gewoon beter om niet meer te gaan. Niet omdat ik niet van haar hou, maar juist omdat het teveel pijn deed.”
Het moment van breken
Het breekpunt kwam toen hij na een van zijn laatste bezoeken terugreed naar huis. Zijn moeder had hem opnieuw niet herkend.
Ze keek hem aan alsof hij een vreemde was. “Op de terugweg zat ik te huilen als een klein kind,” vertelt hij. “Toen wist ik: dit kan ik niet meer.”
Sindsdien probeert John zijn moeder los te laten, al lukt dat maar deels. “Ze leeft nog, maar de persoon die ik kende is er niet meer,” zegt hij. “Eigenlijk heb ik al afscheid genomen van mijn echte moeder.”
Toch sluit hij niet uit dat hij haar in de toekomst nog eens bezoekt. “Ik zeg geen nooit. Als mijn gevoel morgen zegt dat ik erheen moet, dan stap ik meteen in de auto.”
De kracht van eerlijkheid
Wat velen in John waarderen, is zijn openheid. Hij probeert niet te doen alsof hij sterker is dan hij zich voelt. In zijn boek en interviews toont hij de kwetsbare kant van het proces. “Ik ben geen robot,” zegt hij.
“Ik heb altijd een sterke moeder gehad, iemand die er voor mij was. Nu is die rol omgedraaid – of eigenlijk verdwenen. Dat is moeilijk.”
Met zijn verhaal wil hij anderen helpen die in dezelfde situatie zitten. Alzheimer is een ziekte die niet alleen de patiënt raakt, maar ook de familie en vrienden. Veel mensen worstelen met schuldgevoel, verdriet en onbegrip.
John hoopt dat zijn openheid iets kan betekenen voor hen. “Ik wil laten zien dat het oké is om te breken. Dat het menselijk is om grenzen te hebben.”
Een ode aan zijn moeder
Ondanks alles spreekt John met respect en liefde over zijn moeder. In ‘Ma, ik ben het’ deelt hij herinneringen aan vroeger, toen ze nog samen in Rotterdam woonden. “Ze stond altijd klaar voor me, hoe druk ik het ook had met voetbal. Ze was trots, maar nooit overdreven. Gewoon een echte Rotterdamse vrouw die haar mannetje stond.”
Het boek is niet bedoeld als klaagzang, maar als eerbetoon. “Ik wilde iets achterlaten. Niet alleen voor haar, maar ook voor mezelf. Een manier om te verwerken wat er is gebeurd.”
De ziekte die families verscheurt
Alzheimer is een ziekte die langzaam maar zeker de persoonlijkheid van iemand weghaalt.
Volgens Alzheimer Nederland lijden inmiddels meer dan 300.000 Nederlanders aan een vorm van dementie, en dat aantal stijgt nog steeds. Vooral de naasten kampen met het gevoel van machteloosheid.
Ze verliezen iemand die fysiek nog aanwezig is, maar geestelijk al weg lijkt.
John de Wolf beschrijft dat gevoel als “leven met een leegte”. “Ze zit daar, maar ze is er niet meer,” zegt hij. “Dat is misschien nog moeilijker dan een echt afscheid.”
Een moeilijke maar eerlijke keuze
Veel mensen zullen zich herkennen in de worsteling die John beschrijft. Het dilemma tussen blijven bezoeken of afstand nemen is zwaar.
Er is geen handleiding voor omgaan met Alzheimer. Iedereen moet daarin zijn eigen weg vinden.
Johns keuze roept emoties op, maar juist door die eerlijk te delen, raakt hij mensen. “Het gaat niet om wat anderen vinden,” zegt hij. “Het gaat om wat jij aankan. En dat is voor iedereen anders.”
Een boodschap van begrip
Aan het einde van zijn verhaal benadrukt John nog één ding: oordeel niet te snel. “Als iemand besluit om even niet te gaan, betekent dat niet dat hij niet om die persoon geeft. Soms is liefde juist ook weten wanneer je jezelf moet beschermen.”
Zijn woorden raken een gevoelige snaar bij velen die te maken hebben met dementie in hun omgeving.
Want hoe rationeel je het ook probeert te benaderen, het blijft hartverscheurend om een ouder te verliezen terwijl die nog leeft.
Een man met een groot hart
John de Wolf is in de ogen van velen nog altijd die stoere verdediger van weleer, maar zijn verhaal laat zien dat achter die uitstraling een mens schuilt die lijdt onder het verlies van zijn moeder. Zijn eerlijkheid maakt indruk.
Met ‘Ma, ik ben het’ laat hij niet alleen zijn eigen verdriet zien, maar geeft hij ook een stem aan duizenden Nederlanders die hetzelfde doormaken.
Een boek over liefde, loslaten en het accepteren van iets wat eigenlijk niet te accepteren valt.
