Net als veel andere mensen ben ik door een te hoge werkdruk in combinatie met problemen in mijn privéleven in een burn-out terecht gekomen. Na het plotselinge verlies van mijn baan, door faillissement, ging ik snel op zoek naar een nieuwe baan.
Gelukkig kon ik snel bij een groeiend communicatiebureau aan de slag. Omdat ik al veel ervaring had, kreeg ik een rol met veel verantwoordelijkheid en een bijpassend salaris. Het voelde als een stap omhoog en ik had er zin in.
Maar al snel merkte ik dat het bedrijf te hard groeide voor het aantal werknemers dat het in dienst had. Iedereen deed zijn uiterste best, maar liep steeds achter de feiten aan. Het vinden van extra krachten ging veel trager dan gehoopt. Daar blame ik mijn werkgever niet voor, want daar hebben veel bedrijven last van. Alleen werden er steeds extra klussen aangenomen die we eigenlijk niet aankonden.
Daarnaast waren er ook problemen in mijn privéleven, maar daar ga ik liever niet in detail op in.
Het punt dat ik het niet meer trok, was negen maanden geleden. Ineens knapte er iets en was ik helemaal op. Ik kon alleen nog maar huilen en functioneren zat er niet meer in. Al vier maanden daarvoor merkte ik dat ik extreem moe was en moeite had mijn werk goed te doen. Dit was de druppel. Ik vroeg een gesprek aan met mijn baas en meldde me ziek. Dit werd niet goed opgevangen.
Mijn baas reageerde erg verbaasd. Dat stoorde me, want volgens mij zag iedereen dat het niet goed met mij ging. Hij noemde het ‘zwak’ en bood aan dat ik twee dagen thuisbleef om ‘even bij te komen’. Toen ik vertelde dat de werkdruk te hoog was, kwam hij met het laffe antwoord dat ik ‘niet gewend was hard te werken’.
Zijn houding is nu nog erger. Na gesprekken met een bedrijfsarts, die mijn verhaal bevestigde, wilde hij met moeite geloven dat ik een burn-out had en dat ik een lange periode afwezig zou zijn. Nu zijn we negen maanden verder en kom ik er, met veel hulp, steeds iets meer bovenop. Ik ben er nog lang niet en van de gedachte aan werken moet ik huilen. Maar ik ga wel weer soms de deur uit en pak wat huishoudelijke taken op.
Op advies van mijn coach moet ik dingen doen die mij energie geven. Leuke dingen, dus. Dit kan een drankje zijn met vriendinnen, een middag shoppen, een koffietje of een dagje weg. Kleine, maar leuke, dingen. Als ik daarvan iets op Instagram plaats, krijg ik binnen enkele uren een berichtje van mijn baas. Zo kinderachtig zijn ze.
Hij stuurt dingen als ‘Lekker hè, met gratis geld dagjes weg’ of ‘Burn-out, ja ja, gewoon op kosten van de zaak vakantie vieren’. Ik reageer telkens dat dit hoort bij mijn proces, maar zijn antwoord is dan iets als ‘dan hoort ook bij jouw proces dat je maandag weer komt werken’. Dat soort berichten geven mij zoveel stress.
Ik wil niet meer terugkeren naar dat bedrijf. Maar om eerlijk te zijn geeft denken aan de toekomst me zoveel stress, dat ik dat liever nog niet doe. Eerst hier maar eens bovenop komen.
(Bron: Nsmbl)