Naomi, 30 jaar oud en al jaren een vaste bezoeker van de sportschool, weet als geen ander hoe belangrijk het is om fit en gezond te blijven. Sporten is voor haar niet alleen een manier om fysiek sterker te worden, maar ook om haar hoofd leeg te maken na een drukke dag. Toch merkt ze dat haar plezier in sporten steeds vaker wordt overschaduwd door een gevoel van ongemak.
“Het lijkt wel alsof ik bekeken word, alsof mensen naar me staren,” vertelt ze. “En dat gevoel houdt niet op als ik de sportschool uit loop. Zelfs in de supermarkt voel ik me bekeken als ik nog in mijn sportkleding rondloop.”
De sportschool als veilige haven?
Toen Naomi een paar jaar geleden begon met sporten, voelde de sportschool als een plek waar iedereen aan zichzelf werkte. “Het was fijn om te zien dat iedereen daar hetzelfde doel had: beter worden, sterker worden,” zegt ze.
Maar de laatste tijd voelt het anders. “Ik merk dat er steeds meer blikken mijn kant op gaan. Niet alleen van mannen, maar soms ook van andere vrouwen. Het voelt alsof ik voortdurend beoordeeld word, alsof ik iets verkeerd doe.”
Naomi benadrukt dat ze geen bijzondere kleding draagt. “Gewoon een sportlegging en een comfortabele top. Niks geks, niks opvallends. Maar toch voelt het alsof mensen me in de gaten houden. En dat maakt dat ik me soms minder op mijn gemak voel, terwijl de sportschool juist een veilige plek zou moeten zijn.”
De ongemakkelijke blikken
Het ongemak beperkt zich niet alleen tot de sportschool zelf. Naomi merkt dat het ook doorwerkt wanneer ze na haar training nog even snel de supermarkt in gaat
“Na het sporten heb ik vaak geen tijd of zin om me om te kleden. Ik spring even snel de winkel in om wat boodschapjes te halen, gewoon in mijn sportkleding. Maar ook daar voel ik me bekeken.”
Ze beschrijft hoe ze soms mensen ziet kijken terwijl ze langsloopt. “Je ziet hun blik naar je outfit glijden, en dan vraag je je toch af: wat denken ze? Vind ik het erg?
Nee, niet altijd. Maar het maakt me wel bewust van mezelf op een manier die ik niet prettig vind. Het voelt alsof ik iets verkeerd doe, terwijl ik alleen maar comfortabel gekleed ben.”
Het verschil tussen bewondering en ongemak
Naomi begrijpt dat niet alle blikken kwaad bedoeld zijn. “Sommige mensen kijken misschien gewoon omdat ze nieuwsgierig zijn of omdat ze mijn outfit leuk vinden. Dat is prima.
Maar er zijn momenten waarop het verder gaat dan dat, waarop het bijna ongemakkelijk wordt. En dat is niet oké.”
Ze maakt zich vooral zorgen over hoe vaak vrouwen zich hier bewust van zijn, terwijl mannen dit probleem veel minder lijken te ervaren. “Ik zie mannen in de sportschool zonder shirt trainen, of in strakke sportkleding. Niemand kijkt daar raar van op.
Maar zodra een vrouw in een legging of sporttop verschijnt, lijkt het alsof het een uitnodiging is om te staren.”
Wat doet het met je zelfvertrouwen?
Voor Naomi is het effect van deze blikken soms groter dan ze zou willen toegeven. “Ik ben altijd iemand geweest die trots is op haar lichaam en wat ze bereikt heeft.
Maar als je constant het gevoel hebt dat je bekeken wordt, ga je daar toch aan twijfelen. Je vraagt je af of je iets verkeerd doet, terwijl dat helemaal niet zo is.”
Ze geeft toe dat er dagen zijn waarop ze liever een oversized shirt aantrekt om minder op te vallen. “Maar waarom zou ik mezelf moeten aanpassen? Ik draag wat ik fijn vind en wat comfortabel is. Dat zou genoeg moeten zijn.”
Het grotere plaatje
Naomi gelooft dat dit ongemak niet alleen haar probleem is. “Ik hoor vaak van vriendinnen dat ze zich hetzelfde voelen. Het gaat niet alleen om de sportschool of de supermarkt, maar om een groter probleem in onze samenleving.
Vrouwen worden nog te vaak bekeken, beoordeeld en ongemakkelijk gemaakt, gewoon omdat ze zichzelf zijn.”
Ze hoopt dat mensen meer bewust worden van hun gedrag. “Ik zeg niet dat je nooit mag kijken. Maar wees je bewust van hoe je kijkt, hoe lang je kijkt en wat voor indruk dat achterlaat. Respect voor elkaar is zo belangrijk, zeker in ruimtes waar iedereen zich op zijn gemak zou moeten voelen.”
Een oproep tot verandering
Ondanks alles blijft Naomi trouw aan haar sportroutine en haar eigen stijl. “Ik laat me niet tegenhouden door wat anderen misschien denken of vinden. Ik weet waarvoor ik het doe, en dat is voor mezelf.”
Maar ze hoopt wel dat haar verhaal anderen inspireert om na te denken over hoe ze met elkaar omgaan.
Ze besluit met een duidelijke boodschap: “We kunnen zoveel doen om elkaar beter te laten voelen. Een beetje respect en begrip kan al een wereld van verschil maken.
En misschien, als we allemaal wat meer letten op hoe we naar elkaar kijken, kan de sportschool weer een plek worden waar iedereen zich helemaal op zijn gemak voelt.”
Met haar kracht en vastberadenheid hoopt Naomi niet alleen zichzelf, maar ook anderen te inspireren. “Ik blijf sporten, ik blijf mijn ding doen. Maar ik hoop dat mensen begrijpen hoe belangrijk het is om elkaar die vrijheid te geven.
Want uiteindelijk willen we allemaal gewoon onszelf kunnen zijn, zonder ons bekeken te voelen.”
