Sjoerd (55) kijkt enigszins geamuseerd naar de boze uitbarsting van zijn zoon. “Hij begrijpt er echt helemaal niets van,” zegt hij met een glimlach. “Elke keer als ik hem vraag om kostgeld te betalen, voelt hij zich alsof ik hem persoonlijk probeer kaal te plukken. Maar wat hij niet weet, is dat ik dat geld helemaal niet gebruik voor mezelf. Ik spaar het voor hem.”
Het is een onderwerp waar Sjoerd regelmatig met zijn zoon over in de clinch ligt. “Hij is net 18 geworden, en ik vind het belangrijk dat hij leert wat het kost om zelfstandig te zijn.
Hij heeft nu een bijbaantje en verdient best aardig. Ik heb gezegd dat hij 100 euro per maand moet bijdragen, maar daar is hij het dus totaal niet mee eens.”
Volgens Sjoerd is het principe belangrijker dan het bedrag. “Ik wil hem niet straffen of moeilijk doen. Het gaat mij erom dat hij begrijpt dat het leven geld kost. Alles wat hij nu gebruikt – water, gas, elektriciteit, eten – dat is niet gratis.
Ik wil hem laten voelen hoe het is om verantwoordelijkheid te dragen. Maar ja, dat snapt hij nu nog niet.”
De reactie van zijn zoon was allesbehalve begripvol. “Hij zei: ‘Hoe kun je nou geld van je eigen kind vragen? Je hoort me juist te helpen, niet uit te buiten!’
Ik snap die boosheid wel hoor, maar ik heb hem ook uitgelegd dat het niet gaat om wat ik nodig heb, maar om wat hÃj moet leren.”
Wat zijn zoon niet weet, is dat Sjoerd dat kostgeld helemaal niet aanraakt.
“Elke euro die hij me geeft, zet ik apart op een spaarrekening. Ik heb nog geen idee wanneer ik het hem teruggeef – misschien als hij gaat studeren, misschien als hij een huis wil kopen. Maar ik wil dat hij een goede start heeft als hij straks echt op eigen benen staat.”
Sjoerd weet dat hij zijn zoon waarschijnlijk veel stress had kunnen besparen door eerlijk te zijn over zijn plan. Maar dat wilde hij bewust niet doen. “Als hij weet dat ik het voor hem spaar, verliest het hele idee zijn waarde.
Het punt is juist dat hij denkt dat hij écht moet bijdragen. Zo leert hij dat dingen niet vanzelf komen.”
Toch voelt hij zich soms schuldig over de spanningen die het oplevert. “Ik wil geen kloof creëren tussen ons, maar ik geloof echt dat dit hem later gaat helpen. Als ouder moet je soms de lange termijn in gedachten houden, ook al levert dat op korte termijn onbegrip op.”
Zijn vrouw steunt hem volledig in deze aanpak. “Zij ziet ook in dat onze zoon dit nodig heeft. Hij is altijd een beetje verwend geweest – en daar zijn we zelf ook schuldig aan.
Maar nu hij 18 is, moet hij leren dat volwassen worden betekent dat je verantwoordelijkheid neemt. Dit is een van de manieren waarop we hem dat proberen bij te brengen.”
Het onderwerp leidt regelmatig tot verhitte discussies aan de keukentafel. “Hij begrijpt niet waarom ik dat geld wil hebben, terwijl hij ziet dat we financieel helemaal niet in de problemen zitten. Hij denkt dat het onzin is. ‘Je verdient toch genoeg, waarom moet ik dan betalen?’ Dat zegt hij vaak.
En dan probeer ik hem uit te leggen dat het niet om het geld gaat, maar om het principe. Maar dat dringt nog niet echt door.”
Sjoerd heeft wel hoop dat zijn zoon het later beter zal begrijpen. “Misschien pas als hij zelf kinderen heeft,” lacht hij. “Maar ik hoop dat hij ooit inziet dat dit niet was om hem te pesten, maar om hem sterker te maken.
Ik gun hem een toekomst waarin hij goed met geld om kan gaan en waarin hij begrijpt wat verantwoordelijkheid betekent.”
Tot die tijd blijft Sjoerd stevig in zijn schoenen staan, ook al levert het wat frictie op in huis. “Ik weet dat hij boos is, en dat is soms lastig. Maar ik weet ook dat ik dit doe uit liefde voor hem. En ik hoop dat hij dat ooit zal inzien.”
Of het moment komt dat Sjoerd zijn grote geheim aan zijn zoon onthult, weet hij nog niet. “Misschien als hij straks dat geld écht nodig heeft. Of misschien wel eerder, als hij zelf al wat verder is in zijn volwassenheid.
Maar voorlopig hou ik het voor mezelf. Laat hem maar even boos zijn. Als hij straks ziet wat ik met dat geld heb gedaan, zal hij hopelijk begrijpen waarom ik dit deed.”
