Arjan, 52 jaar, kijkt met een gefrustreerde blik naar zijn tuin. De grond ligt bezaaid met eikels en bladeren, en hij zucht diep. “Elke dag hetzelfde liedje,” zegt hij terwijl hij met zijn hark in de weer is.
“Mijn tuin ligt vol met troep door die boom van de buren. Maar als ik er iets van zeg, doen ze niets. Ze zeggen gewoon dat het mijn probleem is.”
Het probleem begon een paar jaar geleden, toen de eikenboom van de buren ineens flink begon te groeien. “In het begin had ik er niet zoveel last van,” vertelt Arjan. “Een paar bladeren hier en daar, dat ruim je wel op. Maar nu is het echt niet normaal meer. Het lijkt wel of de helft van hun boom in mijn tuin ligt.”
Hij wijst naar de grond, waar de eikels zich in grote hopen hebben verzameld. “Ik ben elke dag aan het opruimen. En zodra ik klaar ben, ligt er alweer een nieuwe lading.”
Arjan heeft meerdere keren geprobeerd het probleem met zijn buren te bespreken. “Ik ben erheen gegaan en heb netjes gevraagd of ze de boom konden snoeien. Maar het enige wat ik kreeg, was een schouderophalen.
Ze zeiden: ‘Het is de natuur, daar kun je niets aan doen.’ Maar ik vind dat onzin. Dit is geen natuur meer, dit is overlast.”
Hij vertelt dat hij zelfs heeft voorgesteld om te helpen met de kosten voor het snoeien. “Ik dacht: als ze het geld niet willen uitgeven, dan leg ik zelf wel iets bij. Maar zelfs dat wilden ze niet. Ze vonden dat ik me niet zo moest aanstellen. Kap dat ding gewoon om of snoei hem flink, dacht ik, maar dat mag je blijkbaar niet zeggen.”
De frustratie stapelt zich op, net als de eikels in zijn tuin. “Ik heb al van alles geprobeerd,” zegt hij.
“Ik heb een bladblazer gekocht, maar die maakt zo’n herrie dat de buren weer klagen. Ik heb zelfs speciale zakken gekocht om alles in te doen, maar dat schiet ook niet op. Het lijkt alsof die boom expres meer laat vallen als ik aan het opruimen ben.”
Arjan voelt zich machteloos. “Ik snap niet waarom ze niet gewoon een keer de boom laten snoeien. Het is toch niet zo’n grote moeite? Maar het lijkt wel alsof ze het juist leuk vinden dat ik er last van heb. Ze zeggen dat de boom mooi is en dat hij schaduw geeft, maar die schaduw wil ik helemaal niet in mijn tuin.”
Hij haalt een brief tevoorschijn die hij onlangs naar de gemeente heeft gestuurd. “Ik hoopte dat zij iets konden doen,” legt hij uit.
“Maar ze zeggen dat ik het eerst zelf moet oplossen met de buren. Hoe dan? Ik heb alles al geprobeerd. Het lijkt wel alsof niemand begrijpt hoe frustrerend dit is.”
Ondanks de situatie probeert Arjan zijn humor te bewaren. “Soms denk ik: misschien moet ik maar een business starten in eikels. Dan verkoop ik ze per kilo en verdien ik er tenminste nog iets aan.”
Maar de grapjes kunnen zijn ergernis niet verbergen. “Het is gewoon niet eerlijk,” zegt hij. “Ik probeer mijn tuin netjes te houden, maar het voelt alsof ik vecht tegen een vijand die ik niet kan verslaan.”
Arjan is niet de enige met dit probleem. Veel mensen hebben te maken met overhangende bomen van buren en de rommel die dat met zich meebrengt.
“Ik hoor het van meer mensen,” zegt hij. “Iedereen zegt hetzelfde: het is hun boom, maar jouw probleem. Dat moet toch anders kunnen?”
Toch wil hij niet dat de situatie escaleert. “Ik wil geen ruzie met mijn buren,” zegt hij. “Ik wil gewoon dat ze begrijpen hoe vervelend dit is en dat ze een beetje verantwoordelijkheid nemen. Is dat nou echt teveel gevraagd?”
Voorlopig blijft Arjan nog wel even bladeren en eikels opruimen. Maar hij hoopt dat er op een dag een oplossing komt. “Misschien lezen ze dit wel,” zegt hij met een knipoog. “En wie weet, misschien besluiten ze dan eindelijk om die boom eens flink te snoeien. Tot die tijd blijf ik maar hopen. En harken.”
