Bart, 24 jaar oud, zit op dit moment met een flinke frustratie: ruzie met zijn ouders, en wel om een reden die hem behoorlijk dwarszit: ze weigeren een auto voor hem te kopen.
En voor Bart is dat echt een groot probleem. “Al mijn vrienden hebben een auto die hun ouders voor hen hebben gekocht. Iedereen om me heen krijgt die steun, behalve ik.
Het is echt niet te geloven,” zegt hij boos. Het idee dat zijn ouders hem niet helpen, steekt, vooral omdat hij ziet dat zijn vrienden het veel makkelijker hebben. “Bij mijn vrienden is het gewoon vanzelfsprekend dat de ouders hen een auto kopen.
Ze zeggen: ‘Ja, mijn ouders hebben me een auto gegeven omdat ik het nodig heb voor mijn werk,’ of ‘Ze vonden het belangrijk voor mijn zelfstandigheid.’ Ik begrijp gewoon niet waarom mijn ouders dat niet voor mij willen doen.”
In de vriendenkring van Bart lijkt het de norm te zijn dat ouders hun kinderen helpen met een auto, zeker wanneer ze net beginnen met werken en ze een eerste baan hebben. Maar Bart ziet dat voor zichzelf niet gebeuren. “Mijn ouders vinden dat ik alles zelf moet regelen, dat ik alles zelf moet verdienen. En ik snap dat, maar het is gewoon zo moeilijk om het in mijn eentje te doen,” legt hij uit.
De druk die hij voelt om een auto te kopen zonder hulp van zijn ouders, terwijl hij ook probeert zijn leven en werk op orde te krijgen, maakt het nog ingewikkelder. “Ik werk al een tijdje, maar om een auto te kopen, moet ik echt heel veel sparen. Dat gaat niet snel genoeg als je ook gewoon je rekeningen moet betalen.”
Het gesprek met zijn ouders is volgens Bart steeds hetzelfde. “Ze zeggen: ‘Als je een auto wilt, dan moet je hem zelf betalen, Bart.’ Ze vinden dat ik moet leren hoe het is om verantwoordelijk te zijn voor mezelf. Ze denken dat het me sterker maakt om dit zelf te doen, maar ik voel gewoon dat ze niet snappen hoe zwaar het is,” vertelt hij met oprechte frustratie.
Bart wil niet klagen, maar het gevoel dat zijn ouders niet achter hem staan, maakt het moeilijk. “Ze zeggen altijd dat ik moet leren op eigen benen te staan. Maar ik ben al hard aan het werk. Waarom kunnen ze me niet gewoon een beetje helpen, zoals de ouders van mijn vrienden doen?”
Het idee dat het kopen van een auto helemaal op hem neerkomt, voelt als een last die hij niet alleen kan dragen.
“Ik ben al een tijdje op zoek naar een auto, maar het is gewoon zo duur. Je hebt niet alleen de aanschafprijs, maar je moet ook rekening houden met de verzekering, de benzine, en het onderhoud. Het is simpelweg niet te doen als je geen flinke spaarrekening hebt,” legt Bart uit. In zijn vriendengroep is het geen issue.
“Iedereen heeft een auto van zijn ouders gekregen. Dat maakt het allemaal zo veel makkelijker. Die jongens kunnen gewoon in hun auto springen, gaan werken, gaan chillen, wat ze willen. En ik moet maar met de trein, wat veel duurder is, of soms zelfs helemaal niet op tijd komen omdat ik geen eigen vervoer heb.”
Barts ouders lijken niet te begrijpen hoe moeilijk het is om op deze manier verder te komen. “Het is niet dat ik lui ben of niet mijn best doe.
Ik werk hard, maar een auto kopen is gewoon niet zo simpel. Het is gewoon een kwestie van geld, en daar heb ik niet genoeg van,” zegt hij. Hij probeert zijn ouders uit te leggen hoe belangrijk een auto voor hem zou zijn, vooral voor zijn werk. “Het maakt mijn leven veel makkelijker.
Ik ben sneller op mijn werk, ik kan makkelijker naar vrienden, ik heb gewoon meer vrijheid. Maar ze begrijpen het niet. Ze zeggen altijd: ‘Jij moet het zelf doen, Bart, dat is goed voor je.’ Maar ik vraag me af: is het echt zo goed voor me als ik vast blijf zitten omdat ik geen auto heb?”
Bart is niet iemand die snel opgeeft, maar het voelt wel alsof hij vastzit in een situatie waar hij geen controle over heeft. “Ik probeer te sparen, maar het duurt gewoon zo lang. Mijn vrienden halen hun auto’s makkelijk, en ik voel me gewoon ontzettend gefrustreerd als ik zie hoe simpel zij het hebben.”
Het is niet dat hij niet begrijpt waar zijn ouders vandaan komen, maar de situatie lijkt steeds onrealistischer voor hem. “Ja, ik snap dat ze willen dat ik het zelf regel, maar het is gewoon niet eerlijk. Het is niet realistisch om te verwachten dat ik alles zelf kan betalen als ik net ben begonnen met werken.”
Wat Bart het meeste dwarszit, is dat hij zich niet gesteund voelt door de mensen van wie hij dat het meeste verwacht. “Je ouders zouden je moeten steunen, toch? Ze zouden moeten willen helpen om je een beetje vooruit te helpen, zeker als je net begint in het leven. Maar dat krijg ik niet van mijn ouders. En dat maakt me boos.
Waarom is dat zo moeilijk voor ze?” De onzekerheid over zijn situatie maakt hem zelfs soms verdrietig. “Ik zou zo graag willen dat mijn ouders mij in dit opzicht wat meer zouden steunen. Ik werk hard, ik probeer alles goed te doen. Waarom zou dat niet beloond mogen worden met een beetje hulp?”
Uiteindelijk hoopt Bart dat zijn ouders het uiteindelijk toch zullen begrijpen. “Misschien dat ze inzien dat ik het echt nodig heb. Ik vraag niet om luxe, ik vraag gewoon om iets wat me verder helpt in mijn leven, iets wat nu gewoon heel moeilijk is om zelf te regelen.”
Tot die tijd blijft de ruzie tussen hem en zijn ouders voortduren, en het blijft onduidelijk wanneer er eindelijk een oplossing komt voor deze situatie. “Ik wil niet dat het uitloopt op een blijvende breuk, maar het blijft wel steken, die onbegrip.”
