Fleur is twintig jaar oud en leidt een leven waar velen van haar leeftijd waarschijnlijk alleen maar van kunnen dromen. “Ik krijg 2000 euro per maand aan leefgeld van mijn ouders,” zegt ze zonder enige terughoudendheid.
Ze weet dat dit niet voor iedereen normaal is, maar voor haar is het al jaren de standaard. “Mijn ouders vinden het belangrijk dat ik me volledig kan richten op mijn studie en niet hoef te werken. Ze willen dat ik me geen zorgen maak over geld.”
Het leefgeld van Fleur wordt besteed aan huur, boodschappen, en haar dagelijkse uitgaven. “Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ik moet leren omgaan met geld, en dit is hun manier om dat te doen,” legt ze uit. “Het is niet dat ik alles zomaar mag uitgeven, hoor. Ik moet ze aan het einde van de maand laten zien waar het geld naartoe is gegaan.”
Toch geeft ze toe dat er genoeg ruimte is voor wat zij noemt ‘extraatjes’. “Ik kan bijvoorbeeld zonder schuldgevoel een keer een weekendje weg, een etentje met vrienden of een nieuwe outfit kopen.”
Niet iedereen in haar omgeving begrijpt deze luxe. “Sommige vrienden vinden het belachelijk dat ik zoveel krijg,” geeft Fleur toe.
“Ze zeggen dat ik niet leer hoe het echte leven werkt. Maar ik denk juist dat ik op deze manier verantwoordelijkheid leer nemen. Als ik aan het einde van de maand geen geld meer heb, moet ik wachten tot de volgende maand. Mijn ouders vullen niets aan.”
Ze heeft ook te maken met jaloezie. “Een vriendin zei laatst dat ze er alles voor zou overhebben om in mijn schoenen te staan. Maar wat mensen niet zien, is dat mijn ouders hier hard voor hebben gewerkt. Het is niet alsof het geld zomaar uit de lucht komt vallen.”
Toch merkt Fleur dat er soms een ongemakkelijk gevoel bij haar sluimert. “Als ik hoor dat anderen naast hun studie een bijbaan hebben om rond te komen, voel ik me soms schuldig.
Het is niet zo dat ik niet wil werken, maar mijn ouders willen niet dat ik mijn tijd verdeel tussen studie en een baan. Ze zeggen dat ik na mijn studie nog genoeg tijd heb om te werken.”
Fleur erkent dat er een groot verschil is tussen haar situatie en die van veel van haar medestudenten. “Ik hoor verhalen over mensen die op hun laatste paar euro zitten tegen het einde van de maand. Dat soort zorgen ken ik niet, en daar ben ik heel dankbaar voor.”
Maar het maakt haar ook bewust van hoe verschillend het leven kan zijn. “Ik probeer anderen niet te laten merken hoeveel ik krijg. Het voelt soms ongemakkelijk om te zeggen, omdat ik weet dat niet iedereen zo’n kans heeft.”
Op de vraag hoe ze haar toekomst ziet, denkt Fleur even na. “Ik weet dat deze luxe niet voor altijd is. Zodra ik afgestudeerd ben, moet ik mijn eigen geld gaan verdienen. Maar ik denk dat mijn ouders me een goede start geven. Ik leer nu hoe ik mijn uitgaven kan plannen en sparen voor wat ik echt wil. Dat gaat me later zeker helpen.”
Voor Fleur is het een kwestie van balans. “Ik ben me ervan bewust dat ik in een bevoorrechte positie zit. Maar dat betekent niet dat ik het vanzelfsprekend vind.
Ik probeer de lessen die mijn ouders me leren serieus te nemen en het beste uit mijn studie te halen. Uiteindelijk willen zij dat ik succesvol en onafhankelijk word, en dat is ook wat ik wil.”
Ze begrijpt dat haar verhaal niet bij iedereen goed zal vallen. “Ik snap dat mensen het zien als een overdreven luxe. Maar voor mij is het gewoon hoe ik ben opgevoed. Mijn ouders hebben het geluk dat ze dit kunnen doen, en ik probeer er op een verantwoorde manier mee om te gaan.”
Fleur hoopt dat anderen kunnen zien dat het niet alleen om het bedrag gaat, maar om de lessen die ze erdoor leert. “Het gaat erom dat ik later mijn eigen keuzes kan maken en op mijn eigen benen kan staan. Daar werk ik nu al hard aan.”
