Rose zat aan de keukentafel en keek naar de stapel ongeopende werkboeken van haar dochter Aaliyah. Het was alweer de derde week op rij dat de huiswerkstrijd in volle gang was. “Ik weet echt niet meer wat ik moet doen,” zei ze tegen een vriendin aan de telefoon. “Aaliyah weigert gewoon haar huiswerk te maken, en de school lijkt het niet eens belangrijk te vinden.”
Aaliyah, een vrolijke tienjarige met een scherpe tong, had vanaf het begin moeite met school. “Ze is slim genoeg,” zei Rose. “Maar zodra het woord huiswerk valt, sluit ze zich helemaal af. Ze zegt dat het saai is, dat ze er niets van leert, of dat ze het toch niet nodig heeft. Hoe ga je daar mee om?”
Rose probeerde in eerste instantie alles. Ze zette een vaste huiswerktijd in, maakte een beloningssysteem, en zelfs een gezellige werkhoek voor Aaliyah in de woonkamer. Maar niets werkte.
“Als ik haar vraag om aan de slag te gaan, wordt ze boos of loopt ze weg. Ik ben nu de hele tijd de boze ouder, en dat wil ik niet.”
Wat Rose misschien nog meer frustreerde, was de houding van de school. “Ik heb het meerdere keren besproken met de leerkracht,” vertelde ze.
“Maar die zegt alleen maar dat Aaliyah verantwoordelijkheid moet leren nemen. Ze leggen de bal bij ons neer, maar ze bieden geen echte oplossingen.”
Toen Rose opnieuw een gesprek met de school aanging, kreeg ze het gevoel dat ze tegen een muur aan praatte. “Ze zeiden dat het probleem bij Aaliyah ligt, dat ze zelfdiscipline moet ontwikkelen. Maar hoe kan een kind van tien dat leren zonder begeleiding? Ik voel me aan mijn lot overgelaten.”
Het probleem beperkte zich niet tot thuis. Aaliyah’s cijfers begonnen te lijden onder haar weigering om huiswerk te maken. Rose merkte dat ze steeds onzekerder werd. “Ze is zo slim, maar nu haalt ze slechte cijfers en begint ze te geloven dat ze niet goed genoeg is. Dat breekt mijn hart.”
Rose sprak ook andere ouders hierover. “Ik ben niet de enige,” zei ze. “Bijna elke ouder die ik spreek, heeft hetzelfde gevoel. De druk ligt volledig op ons, terwijl de school nauwelijks ondersteunt. We worden geacht alles thuis op te lossen, maar zonder de middelen of begeleiding om dat goed te doen.”
Wat Rose het meest dwarszat, was dat ze wist dat Aaliyah potentie had. “Ze is creatief, grappig, en heeft zoveel ideeën. Maar dat komt nu allemaal niet naar buiten omdat ze de basisdingen, zoals huiswerk, niet wil doen. Ik ben bang dat ze straks helemaal vastloopt.”
Na veel wikken en wegen besloot Rose om hulp van buitenaf te zoeken. Ze schakelde een bijlesdocent in en overwoog zelfs een kinderpsycholoog. “Ik wil weten waarom Aaliyah zo tegen huiswerk op ziet. Misschien is er iets wat ik niet begrijp.”
De bijlesdocent ontdekte al snel dat Aaliyah moeite had met het plannen van haar werk. “Ze raakte overweldigd door de hoeveelheid en wist niet waar ze moest beginnen,” legde Rose uit. “Het was niet dat ze niet wilde leren, maar ze voelde zich verloren. Dat maakte haar boos en defensief.”
Met die nieuwe inzichten begon Rose anders met Aaliyah om te gaan. Ze hielp haar met het opdelen van taken in kleine, behapbare stukjes en maakte samen een schema. “Het ging niet meteen perfect,” gaf ze toe. “Maar ik zag wel langzaam verandering.”
Toch bleef Rose gefrustreerd over het gebrek aan betrokkenheid van de school. “Ze hebben een verantwoordelijkheid in dit verhaal,” zei ze.
“Ze kunnen niet van ouders verwachten dat ze alles zelf oplossen. Het zou zo veel helpen als er meer communicatie en samenwerking was.”
Rose hoopt dat haar verhaal andere ouders helpt die met dezelfde problemen worstelen. “Je bent niet alleen,” zei ze.
“Het is niet gemakkelijk, maar blijf vragen stellen en zoeken naar wat werkt voor jouw kind. En laat de school weten dat ze een grotere rol moeten spelen. Dit is een gedeelde verantwoordelijkheid, niet iets wat alleen op de schouders van ouders moet rusten.”
