Rudi kan het nog steeds niet geloven. Zijn dochtertje zit op een basisschool waar binnenkort genderneutrale toiletten worden ingevoerd. “Wat is er mis met de jongens- en meisjestoiletten zoals we die altijd hebben gehad?” vraagt hij zich hardop af.
Hij zit thuis aan de keukentafel met zijn hoofd in zijn handen. Voor hem is dit de zoveelste verandering in een maatschappij die volgens hem veel te snel beweegt. “Als ze dit echt doorzetten, haal ik haar gelijk van school af,” zegt hij stellig.
De discussie begon toen de school een brief stuurde naar alle ouders met de mededeling dat ze, in het kader van inclusiviteit, de toiletten zouden aanpassen. “Inclusiviteit, daar ben ik voor hoor,” benadrukt Rudi. “Maar moet dat echt zo ver gaan dat jongens en meisjes dezelfde toiletten moeten gebruiken? Waar houdt het op?”
Voor hem voelt het alsof er geen ruimte meer is voor traditionele waarden. “Mijn dochter is acht jaar oud. Ze begrijpt niet waarom dit nodig is, en eerlijk gezegd begrijp ik het zelf ook niet.”
De school legt in de brief uit dat de keuze is gemaakt om kinderen die zich niet comfortabel voelen in een van de bestaande toiletten een veilige plek te bieden. “Ik snap dat sommige kinderen zich anders voelen,” geeft Rudi toe.
“Maar moet de rest daar dan ook meteen aan mee veranderen? Waarom kan er niet gewoon een extra toilet komen, speciaal voor hen? Waarom moet het ineens voor iedereen veranderen?”
Zijn zorgen gaan verder dan alleen praktische ongemakken. “Kijk, mijn dochter heeft het er al moeilijk genoeg mee om op school haar plek te vinden,” zegt hij. “Ze zit in groep 5 en begint net een beetje zelfvertrouwen te krijgen. Dit soort dingen maken het alleen maar ingewikkelder. Wat als ze straks niet naar de wc durft omdat ze niet weet wie ze daar tegenkomt?”
Hij pauzeert even en zucht. “Het lijkt wel alsof we vergeten dat kinderen ook gewoon kinderen zijn. Waarom moeten we hen belasten met zulke volwassen kwesties?”
In zijn vriendenkring is het onderwerp inmiddels ook besproken. “Weet je wat ze tegen me zeggen? Dat ik ouderwets ben, dat ik me aanstel,” zegt Rudi met een lichte frustratie in zijn stem.
“Maar ik weet zeker dat ik niet de enige ouder ben die hier zo over denkt. Alleen durven veel mensen dat niet hardop te zeggen, uit angst om bekritiseerd te worden.”
Hij voelt zich soms bijna gedwongen om zijn mening voor zich te houden, terwijl het hem juist zo raakt. “Dit gaat over mijn kind. Moet ik dan mijn mond houden omdat het politiek correcter is?”
Op het schoolplein merkt hij dat het onderwerp leeft onder de ouders, maar dat lang niet iedereen zich uitspreekt. “Sommige ouders knikken alleen maar als ik erover begin,” zegt hij.
“Maar ik hoor ze niet zeggen dat ze het er ook mee oneens zijn. Iedereen is bang om iemand tegen zich in het harnas te jagen.” Hij weet dat het een beladen onderwerp is, maar kan niet begrijpen waarom er geen ruimte lijkt te zijn voor kritiek.
Zijn dochter zelf lijkt het allemaal nog niet helemaal te bevatten. “Papa, wat betekent genderneutraal?” vroeg ze laatst toen hij het onderwerp aansneed. “Hoe leg je dat uit aan een kind van acht?” vraagt hij zich af. “Ze weet nog nauwelijks wat al die termen betekenen. Waarom moeten ze dat nu al leren?”
Voor Rudi voelt het alsof de wereld van volwassenen te veel binnenkomt in het leven van kinderen. “Laat ze spelen, leren, vriendjes maken. Waarom moet alles zo ingewikkeld worden gemaakt?”
Toch is hij vastbesloten om zijn punt te maken. “Als de school niet luistert, dan zoek ik een andere plek voor mijn dochter,” zegt hij. Hij wil dat ze zich veilig en comfortabel voelt op school, zonder zich zorgen te maken over wie ze tegenkomt in de toiletten.
“Ik heb het gevoel dat ik als ouder geen stem meer heb in dit soort beslissingen. Maar ik blijf vechten voor wat ik denk dat het beste is voor mijn kind.”
Zijn zorgen zijn echt en diepgeworteld. “Ik ben geen slecht mens omdat ik dit niet wil,” zegt hij met een zekere emotie in zijn stem. “Ik ben gewoon een vader die het beste wil voor zijn dochter.”
Terwijl de dag ten einde loopt, weet Rudi nog niet zeker wat hij gaat doen. Maar één ding weet hij wel: hij laat dit onderwerp niet zomaar voorbijgaan zonder zijn mening te uiten.
